بررسی مشارکت پرستاران و پزشکان در تصمیم گیری های بالینی ازدیدگاه پرستاران در بیمارستان های شهر تهران در سال ۱۳۹۰

زمینه و هدف: صاحبنظران همکاری را عنصرمهم روابط بین حرفه ا ی پزشکان و پرستاران می دانند. تعامل پرستار و پزشک، مستلزم ایجاد رابطه ی مشارکتی و تبادل اطلاعات برای دستیابی به یک هدف مشترک درمانی است. مشارکت پزشکان با پرستاران در تصمیم گیری های بالینی، شاخص مهمی در افزایش کیفیت مراقبت ایمن در بیمارستان ها می باشد. بنابراین این پژوهش با هدف بررسی دیدگاه پرستاران درباره ی میزان مشارکتشان با پزشکان درتصمیم گیری های بالینی انجام شد. روش بررسی: در این پژوهش توصیفی، در 6ماهه ی دوم سال 1390، 400 نفر از پرستاران دارای معیار ورود به پژوهش به شیوه ی در دسترس از بیمارستان های دولتی ، خصوصی و تامین اجتماعی شهر تهران مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه همکاری پزشک و پرستار بود که قسمت اول، شامل پرسشنامه عوامل دموگرافیک و قسمت دوم پرسشنامه مشارکت پرستاران و پزشکان در تصمیم گیری بالینی با 15 سئوال بود. اعتبار و پایایی ابزار به شیوه ی اعتبار محتوا و آزمون مجدد سنجید ه شد و از روش های آماری توصیفی مانند فراوانی، میانگین و انحراف معیار در تحلیل نتایج استفاده شد. یافته ها: به طور کلی اکثر نمونه ها(5/76 درصد)مونث و 3/58 درصد بین 5/39-30 سال ، 5/93 درصد دارای مدرک کارشناسی و 8/53 درصد به صورت قراردادی استخدام بوده و 50 درصد بین 9-5 سال سابقه ی کاری داشتند. 5/78 درصد نمونه ها میزان مشارکتشان با پزشکان در تصمیم گیری های بالینی را در حد متوسط ، 5/7 درصد در حد خوب و 14 درصد در حد ضعیف ارزیابی کردند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، درصد بسیار کمی از پرستاران میزان مشارکتشان با پزشکان در تصمیم گیری های بالینی را در حد خوب گزارش کردند و همکاری پرستاران با پزشکان در پروسیجرهای خاص درمانی بیشترین امتیاز و عدم فرصت جهت ابراز نظر برای پرستاران کمترین امتیاز را کسب نمود.